Ria blikt terug op ‘prachtig avontuur’

Amersfoort - 4 oktober 2005. Twee dagen na de feestelijke intocht in Biddinghuizen blikt ultra-atlete Ria Buiten, samen met haar Noorse vriend Trond Sjåvik, terug op het Rondje Nederland. ‘Een prachtig avontuur was het’.

Ze heeft lekker uit kunnen slapen en is weer helemaal bijgekomen van wat ze ‘een prachtig avontuur’ noemt; het Rondje Nederland. Binnen een maand hardlopend langs de contouren van ons land, het was geen gemakkelijke klus, maar Ria kijkt er met groot genoegen op terug.

Haar voeten zijn nog stuk en één van haar scheenbenen is nog gezwollen, maar moe is ze niet meer. Aan het eind van de rit bleek ze toch vier kilo te zijn afgevallen. Omdat Ria nauwelijks vetweefsel heeft, zou ze geen gewicht moeten verliezen, maar doordat ze in de laatste week van het Rondje Nederland nauwelijks heeft kunnen eten door maag- en darmproblemen is dat toch gebeurd.

Slechte momenten heeft ze tijdens haar monstertocht niet gekend, zegt ze. Een opmerking die veel mensen ongetwijfeld de wenkbrauwen zal doen fronsen. Want wie herinnert zich niet de moeilijke etappe van Den Helder naar Zurich, toen ze vlak voor de Afsluitdijk eigenlijk niet verder kon, maar nog dertig kilometer voor de boeg had? En de laatste dag, naar de eindstreep in Gramsbergen, toen ze na een doorwaakte nacht misselijk en met buikpijn moest stoppen met hardlopen en overging op wandelen.
‘Ach, dat was toch helemaal niet zo belangrijk?’, wimpelt ze het weg. Ze lijkt zich het afzien amper te herinneren.

Trond Sjåvik valt zijn vriendin bij. Hij is zelf ook ultra-atleet en begrijpt Ria. ‘Natuurlijk kom je jezelf onderweg tegen en heb je je moeilijke momenten. Maar ultra-atleten fixeren zich op doorgaan, op altijd maar verder lopen en de finish hoe dan ook bereiken. Daardoor zijn we na de finish vergeten hoe moeilijk het soms was en dat er soms momenten waren dat het eigenlijk niet meer ging. Dat is de tevens reden dat ultralopers tot prestaties kunnen komen. We maken het afzien ondergeschikt aan het genieten’.

Donderdag begint het leven van alledag weer en gaat ze weer aan het werk. Dan zal ze ook voorzichtig weer wat gaan hardlopen. Of het verstandig is alweer te gaan lopen bepaalt ze zelf. Trond zegt dat het hem beter lijkt dat ze een weekje rust neemt. Hij maakt zich zorgen over haar gezwollen scheenbeen. ‘Als jij weer terug bent naar Noorwegen, ga ik weer lopen’, zegt Ria. Behoefte aan een coach heeft ze niet. ‘Ik kan heel best zelf bepalen wat goed voor me is. Dat is wel gebleken. Anders had ik het in mijn sport nooit zover geschopt’. Ook hierin moet Trond zijn vriendin gelijk geven. Ook hij heeft geen coach. ‘Ook ik zoek zelf mijn grenzen op, en dat gaat prima’.

Op de vraag wat ze anders zou doen als ze het Rondje Nederland overnieuw zou doen heeft ze meteen een antwoord. ‘Ik zou de andere kant oplopen. Dan beleef ik het vast weer heel anders’, zegt Ria. ‘En ik zou op de eerste dag komen in plaats van op de laatste, dat lijkt me ook wel een goed idee’, valt Trond bij. En misschien moet de Rotary het dan maar organiseren, de vorige keer hebben de vrouwen van de Ladies’ Circle het gedaan, nu zijn de mannen aan de beurt!’.

Het allerliefst zouden ze samen een groot project willen doen. Een rondje Europa of een Rondje Wereld. (Sponsors worden van harte uitgenodigd zich aan te melden via deze site.)

Ria en Trond zouden beiden graag van lopen hun beroep maken.

Verslag Rita van Westen

Bron: BHZNet.nl

<< Terug naar overzicht